De herhaling is een soort van hypnose, meende Haruki Murakami, en hij bedoelde daarmee de dagelijkse routine. “Het ritme is 1 van de aangenaamste en meest intense genoegens die wij als mens kunnen ervaren en als dat zo gebeurt dan wensen wij dat het nooit hoeft te stoppen.”
Mary Oliver haalde de herhaling aan toen zij over het geheim van de poezie schreef: “als het plaats vind (de herhaling) dan maakt het (het gedicht) mooier".
Maar nergens fascineert de herhaling ons meer dan bij de muziek met haar unieke manier om ons te betoveren.
Hoe en waarom dat zo is, wordt schitterend uitgelegd in het boek van Elizabeth Hellmuth Margulis, een cognitiewetenschapper en directeur van het Music Cognition Lab van de University of Arkansas. Haar On Repeat: How Music Plays the Mind behandelt het “exposure effect” en gaat dieper in op die dingen die leuker en interresanter worden naarmate men er meer mee vertrouwd raakt – het is hetzelfde psychologische verschijnsel als onze neiging om het bekende als meer “waar” aan te nemen dan iets wat vreemd voor ons is.
“Muziek vind plaats in de tijd, maar de herhaling laat het ons ervaren als iets dat daar buiten staat en het overspant; het stelt ons in staat een deel van de muziek als geheel te zien terwijl het stuk, in de tijd, aan ons voorbij trekt. Het geeft een andere kijk op het stuk, het woont anders.”
On Repeat is een mooie aanvulling op de bibliotheek van de psychologie van de muziek. Margulis gaat in het boek uitvoerig in op hoe de ontwikkelingen de cognitieve wetenschap drastisch hebben veranderd en waarom de herhaling ons steeds weer fascineert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten